தமிழ் ஓவியர் என்று என் வயது ஒத்த ஒருவர், பழநிக்காரர் எழுதுகிறார், என் பதிவில் ஒரு பின்னூட்டம் போடுகிறார்! முதலில் நான் தமிழனே கிடையாது! என்னுடைய பழைய பதிவுகள் படித்து பார்த்திருக்கலாமே?
"தீபாவளி தமிழர் விழாவா? சிந்தியுங்கள்!"என் பதில் இதோ...
இதையும் சிந்தித்து பாருங்கள்.
சுப.வீரபாண்டியனும் ஒத்துக்கொள்வார்! அவரை எனக்கு நன்றாக தெரியும்!
இது ஒரு பண்டிகை - அவ்வளவே! சைன்டிபிக் ஆக தினக் செய்யவும். சப்பைக்கட்டு இல்லை.
அக்டோபர், நவம்பர் மாதங்கள், மலை காலம், குளிர் வாட்டி எடுக்கும்.
அதற்க்கு எதாவது போட்டு எரித்தால், கொஞ்சம் சூடாவது காலை வரை இருக்கும், நிம்மதியாக தூங்கலாம்!
அப்படி வந்தது தான் நரகாசூரன் எரிப்பு. காவியங்கள், கட்டுக்கதைகள்... கூட்டமாக இருந்து பேசி காலம் காலமாய் ஆயிரம் ஆண்டுகளாக வருவது.
அப்புறம், பண்டிகைகள் எல்லாம், ஒரு சந்தோஷ முயற்சி. சொந்தங்கள் வரும்... எழவிற்கு மட்டும் தானா சொந்தம்?
எதற்கு ஞாயிறு லீவு? எல்லாம், ஒரு தினம் குறித்துக்கொண்டு, உலகம் முழுதும் ரெஸ்ட் எடுக்க தான்... அதை போல சிந்தியுங்கள்.
நாத்திகவாதிகர்களாக இருந்து கொண்டு, பெரியார் சிலைக்கு மாலை போடுவது என்னை நியாயம்? மரியாதையை, ஏன் கடவுளுக்கு செய்கிற மாதிரி செய்கிறார்கள்? அநியாயம்.
இதில் நாத்திகம் இல்லை, ஆத்திகம் இல்லை. ஆத்திகர்கள் செய்வது தான் அஞ்சலி. ஆனால் முதலில் நிற்பது கி.வீரமணி தான். கமல் தான். நானும் சென்றிருந்தேன் சுஜாதா செத்த சமயம். கண்ணீர் வேறு! செத்த உடம்பு தானே என்று தூக்கி போட்டு எரிக்க வேண்டியது தானே? எதற்கு மாலை மரியாதை?
ஒன்று தெரியுமா.. சாஸ்திரங்கள் கரைத்து குடித்த என் தாத்தா திரு ரத்தன் டெண்டுல்கர், சொன்னது, ஈம சடங்கு செய்வது, வேசியின் குழந்தைகளுக்கு தான். நல்ல முறையில் பிறந்தவர்கள் எல்லாம் கழுகுக்கு தின்ன போட வேண்டும்.. டாட்டா குடும்பம் இன்னும் அதை தான் செய்கிறது. (பார்சிகள்) எனக்கு அதில் உடன்பாடில்லை. உடல் தானம் செய்யுங்கள் முதலில் ஆத்திகரோ, நாத்திகரோ.
இன்றும் மஹராஸ்த்ராவில் அம்பேத்கர் சிலைக்கு எங்கள் வம்சம் மாலை அணிவிக்காது. புத்த மதம் ஒரு காரணம். நாத்திகவாதிகள் அதிகம், எங்கள் வம்சத்தில்.
என் அப்பா பயங்கர ஆத்திகவாதியாக இருந்து நாத்திகவாதி ஆனவர். அவர் ஒன்றும் எங்களை, தீபாவளி கொண்டாட வேண்டாம் என்று கல்கத்தாவில் சொல்லவில்லை. தடுக்கவில்லை. ஒரு கொண்டாட்டம் தான். புது துணி உடுத்த ஒரு வழி. சந்தோசங்கள் பகிர்ந்து கொள்ள ஒரு வழி. ஸ்வீட் கிடைக்கும். போனஸ் கிடைக்கும் தோழர்களுக்கு.
எங்கள் மராட்டி ராவ் வம்சத்தில்... தலித்.. மர்மயோகி கதை... தீபாவளி கிடையாது.
மனைவி தமிழ் பிராமணாள்... கடவுள் நம்பிக்கை உள்ளவர்... ஆனால் பண்டிகை ஒரு நாட்டு மரபு என்று கொண்டாடும் உணர்வு உள்ளவர்! அவ்வளவு தான்.
எதிர்த்து பேசுபவர்கள், பேசிக்கொண்டு தான் இருப்பார்கள்.
ஏழைகள் இன்றும் மலத்தை உண்டு வாழ்கிறார்கள்... அவர்களுக்கு ஒரு வழி செய்யுங்கள். இந்தியாவை ஏழைகள் இல்லாத நாடாக மாற்றுங்கள்.
ஒரு பிச்சைக்காரர் கூட இல்லாத நாடாக இந்தியாவை மாற்றுங்கள், நானும் என் குடும்பமும் தீபாவளி கொண்டாடுவதை நிறுத்தி விடுகிறோம்.
//நீட்ஷதான் சொன்னான்: "நம்மால் கடவுளைக் கைவிட்டு விட முடியுமென்று தோன்றவில்லை: ஏனெனில் நாம் இலக்கணத்தைக் கைவிடவில்லை." //
கடவுளை தேடிக்கொண்டே இருக்கிறோம் (இதை போன்ற வரிகள்) சொன்னதும் நீட்ஷே தான்!
அப்புறம் கடைசியில் அவர் சொன்னது... God is dead!
வேறு விஷயம் இருந்தால் எழுதுங்கள்!
நண்பருக்கு
தர்க்க அடிப்படையில் நீட்ஷ முரண்பட்டுச் சிந்திப்பதைப்போல முதலில் தோன்றும். ஆனால் அந்த முரணியக்கத்தின் மூலம் அவர் வந்துசேரும் புள்ளிகளை நிதானமான வாசிப்பின்மூலம் புரிந்துகொள்ளலாம். நம்மைக் கொஞ்சம் இழந்துதான் இதைச் செய்ய வேண்டும்.
கடவுள் இறந்துவிட்டார் என்று நீட்ஷ கூறுவதைப் பரவலாக நேரடி அர்த்தத்தில் பலர் பார்க்கிறார்கள். நீட்ஷ, கேளிக்கையான ஞானம் என்ற புத்தகத்தில்தான் முதலில் மூன்றுமுறை இதுபற்றிப் பேசுகிறார். பிறகு ஜரதுஷ்டிரன் பேசுகிறான் என்ற புத்தகத்தில் பேசுவதைத்தான் நீங்கள் உள்ளிட்ட பலரும் மேற்கோள் காட்டுகிறீர்கள். அந்த முழு வாசகம் ஆங்கிலத்தில் இதோ.
God is dead. God remains dead. And we have killed him. How shall we comfort ourselves, the murderers of all murderers? What was holiest and mightiest of all that the world has yet owned has bled to death under our knives: who will wipe this blood off us? What water is there for us to clean ourselves? What festivals of atonement, what sacred games shall we have to invent? Is not the greatness of this deed too great for us? Must we ourselves not become gods simply to appear worthy of it?
இதை முழுவதும் வாசிக்க வேண்டும். நீட்ஷ கூறுவதற்கு உருவக அர்த்தம் உண்டு. அதாவது அறம், ஒழுக்கம் போன்றவற்றை கடவுள் மற்றும் பிற ஆன்மீக அடிப்படையில் இனியும் அணுக முடியாது என்கிறார். நீட்ஷ இதை ஒரு நெருக்கடியாகக் காண்கிறார். கிறித்துவத்தை வைத்தே இதைக் கூறினார் என்றாலும் பொதுவான அர்த்தத்தில் கடவுளின் குணாம்சங்கள், அல்லது குணாம்சங்கள்-அற்ற-தன்மை பற்றி மதங்கள் பலவும் விவாதித்துவந்திருப்பதோடு வைத்துப்பார்க்கும்போது நீட்ஷ கூறுவதற்குப் புதுப்பரிமாணம் வருகிறது. இதையடுத்து ஒரு பித்தனை நீட்ஷ பேசவைக்கிறார். அவன் பேசுவது நாத்திகவாதிகளை நோக்கி என்பதாகத் தெரிகிறது. அதாவது, தேவவிதி, ஒழுங்கு என்பது இல்லாத நிலையில் எப்படி அறத்தைச் சாத்தியப்படுத்துவது என்பதே கேள்வி.
கடந்த நூற்றாண்டும் சரி, இந்த நூற்றாண்டும் சரி, நீட்ஷவின் சிந்தனையும் எழுத்தும் உலகெங்கும் பலரை இந்தக்கேள்வியைச் சந்திக்கச்செய்கிறது. என்னையும்தான். ஒருவிதத்தில் என் எழுத்துப்பரப்பு முழுதும் இந்தக்கேள்வி தலைகாட்டுகிறது என்பேன். ஆக, இதுதவிர எழுதுவதற்கு எனக்கு வேறுவிஷயமே இல்லை என்று தோன்றுகிறது.